به اتفاق علمای شیعه و اهل تسنن این جمله از پیغمبر اكرم متواتر است. احدی در این جمله تردید ندارد كه پیغمبر اكرم فرمود: «لَوْ لَمْ یَبْقَ مِنَ الدُّنْیا اِلاّ یَوْمٌ واحِدٌ لَطَوَّلَ اللّهُ ذلِكَ الْیَوْمَ حَتّی یَخْرُجَ رَجُلٌ مِنْ وُلْدی» یعنی اگر فرض كنیم از دنیا یك روز بیشتر باقی نمانده است، خدا آن روز را طولانی می كند تا مهدی از اولاد من ظهور كند. مقصود ایناست: این قضای حتمی پروردگار است كه اگر فرض كنیم از عمر دنیا یك روز بیشتر باقی نمانده است این كار حتما باید عملی شود. این روایتی است كه اهل تشیع و اهل تسنن هر دو روایت كرده اند و در آن تردیدی نیست.

بعضی از دوستان وقتی كه می دیدند كه این برادر ما از حجاز، آقای شیخ خلیل الرحمن [1]، همیشه صحبت انتظار ظهور حضرت حجت را می كند، تعجب می كردند كه ایشان اهل تشیع نیستند، چطور انتظار ظهور حضرت حجت را دارند؟ واقعا ایشان انتظار ظهور حضرت حجت را دارند. اغلب ما شاید روی عادت و منطقه ی جغرافیایی می گوییم، و ایشان روی اعتقاد و ایمان می گویند. گفتم: این مطلبی است كه شیعه و سنی ندارد، اهل تسنن هم این سخن را زیاد می گویند.

حال ببینید پیغمبر چگونه آن روز را روشن و دوره ی كمال بشریت می بیند. فرمود:

«اَلْمَهْدیُّ یُبْعَثُ فی اُمّتی عَلَی اخْتِلافٍ مِنَ النّاسِ وَ الزَّلازِلِ» مهدی علیه السلام در یك شرایطی می آید كه اختلاف در میان بشر شدید و زلزله ها برقرار است (مقصود زلزله های ناشی از مواد زیر زمین نیست) ، اصلاً زمین به دست بشر دارد تكان می خورد و خطر، بشریت را تهدید می كند كه زمین نیست و نابود شود. «فَیَمْلَأُ الْاَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً كَما مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً» بعد از آنكه پیمانه ی ظلم و جور پر شد، دنیا را پر از عدل و داد می كند. «یَرْضی عَنْهُ ساكِنُ السَّماءِ وَ ساكِنُ الْاَرْضِ» از او، هم خدای آسمان راضی است و هم خلق خدای آسمان و مردم روی زمین؛ می گویند: الحمد للّه كه شر این ظلمها از سر ما كوتاه شد. بعد فرمود: «یُقَسِّمُ الْمالَ صِحاحاً» ثروت را به طور صحیح تقسیم می كند. گفتند: یا رسولَ اللّه! یعنی چه به طور صحیح؟ فرمود: عادلانه و بالسّویّه تقسیم می كند. «وَ یَمْلَأُ اللّهُ قُلوبَ اُمَّةِ مُحَمَّدٍ غِنیً وَ یَسَعُهُمْ عَدْلُهُ» [2]خداوند دل امت اسلام را مملوّ از غنا می كند؛ یعنی خیال نكن غنا و ثروت، تنها همان ثروت مادی است؛ دلها غنی می شود، فقرها و نیازها و حقارتها و بیچارگیها و كینه ها و حسادتها، همه از دلها بیرون كشیده می شود.

امیر المؤمنین علی علیه السلام در نهج البلاغه می فرماید: حَتّی تَقومَ الْحَرْبُ بِكُمْ عَلی ساقٍ، بادِیاً نَواجِذُها، مَمْلوءَة اَخْلافُها، حُلْواً رَضاعُها، عَلْقَماً عاقِبَتُها. پیش بینی می كند كه قبل از ظهور حضرت مهدی آشوب عجیب و جنگهای بسیار مهیب و خطرناكی در دنیا هست. می فرماید: جنگ روی پای خودش می ایستد، دندانهای خودش را نشان می دهد مثل یك درنده ای كه دندان نشان می دهد؛ شیرِ پستان خودش را نشان می دهد، یعنی آن ستیزه جویان و آتش افروزان جنگ نگاه می كنند می بینند این پستان جنگ خوب شیر می دهد یعنی به نفعشان كار می كند، اما نمی دانند كه عاقبتِ این جنگ به ضرر خودشان است. «حُلْواً رَضاعُها» دوشیدنش خیلی شیرین است اما «عَلْقَماً عاقِبَتُها» عاقبتش فوق العاده تلخ است. «اَلا وَ فی غَدٍ وَ سَیَأْتی غَدٌ بِما لا تَعْرِفونَ» بدانید كه فردا دنیا آبستن چیزهایی است كه هیچ پیش بینی نمی كنید، نمی شناسید و آگاه نیستید، ولی بدانید هست و فردا با خود خواهد آورد. «یَأْخُذُ الْوالی مِنْ غَیْرِها عُمّالَها عَلی مَساوی اَعْمالِها» اول كاری كه آن والی الهی می كند این است كه عمال و حكام را یك یك می گیرد، اعوان خودش را اصلاح می كند، دنیا اصلاح می شود. «وَ تُخْرِجُ لَهُ الْاَرْضُ اَفالیذَ كَبِدِها» زمین پاره های جگر خودش را بیرون می دهد؛ یعنی زمین هر موهبتی كه در خودش دارد از هر معدنی، و هر استعدادی كه شما تصور بكنید، همه را بیرون می دهد؛ هرچه تا امروز مضایقه كرده بیرون می دهد. «وَ تُلْقی اِلَیْهِ سِلْماً مَقالیدَها» زمین می آید مثل یك غلام در حالی كه تسلیم است كلیدهای خودش را در اختیار او قرار می دهد (اینها همه تعبیر و بیان است) یعنی دیگر سرّی در طبیعت باقی نمی ماند مگر اینكه به دست او كشف می شود، مجهولی در طبیعت باقی نمی ماند مگر اینكه در آن دوره مكشوف می گردد. «فَیُریكُمْ كَیْفَ عَدْلُ السّیرَةِ» آن وقت او به شما نشان خواهد داد كه عدالت واقعی یعنی چه، نشان خواهد داد كه اینهمه كه دم از اعلامیه ی حقوق بشر و آزادی می زدند همه اش دروغ بود، اینهمه كه دم از صلح می زدند همه اش دروغ و نفاق و «جوفروشی و گندم نمایی» بود. «وَ یُحْیی مَیِّتَ الْكِتابِ وَ السُّنَّةِ» [3]قوانین كتاب و سنت را كه متروك مانده و به حسب ظاهر مرده و از میان رفته است زنده خواهد كرد. و نیز فرمود: اِذا قامَ الْقائِمُ حَكَمَ بِالْعَدْلِ. .

هر یك از ائمه ی ما یك لقبی دارد. مثلا امیر المؤمنین: علیٌّ المرتضی. امام حسن:

الحسن المجتبی. امام حسین: سید الشهداء، و ائمه ی دیگر: السجاد، الباقر، الصادق، الكاظم، الرضا، التقی، النقی، الزّكیّ العسكری. حضرت یك لقبی دارد مخصوص به خود، لقبی كه از مفهوم «قیام» گرفته شده است، آن كه در جهان قیام می كند: اَلْقائم.

اصلاً ما حضرت مهدی را به قیام و عدالت می شناسیم. هر امامی به یك صفت شناخته می شود، این امام به قیام و عدالت شناخته می شود.

«وَ ارْتَفَعَ فی اَیّامِهِ الْجَوْرُ» جور و ظلمی دیگر در كار نیست. «وَ اَمِنَتْ بِهِ السُّبُلُ» همه ی راهها، راههای زمینی، دریایی و هوایی امن می شود، چون منشأ این ناامنیها ناراحتیها و بی عدالتی هاست. وقتی كه عدالت برقرار بشود، [چون ] فطرت بشر فطرت عدالت است، دلیل ندارد كه ناامنی وجود داشته باشد. «وَ اَخْرَجَتِ الْاَرْضُ بَرَكاتِها» و زمین تمام بركات خودش را بیرون می آورد. «وَ لا یَجِدُ الرَّجُلُ مِنْكُمْ یَوْمَئِذٍ مَوْضِعاً لِصَدَقَتِهِ وَ لا بِرِّهِ. . . وَ هُوَ قَوْلُهُ تَعالی : وَ اَلْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ» **آیا می دانید ناراحتی مردمِ آن وقت چیست؟ ناراحتی مردم فقط این است كه اگر بخواهند یك صدقه ای بدهند و یك كمكی به كسی بكنند، یك نفر [مستحق ] پیدا نمی كنند؛ یك فقیر در روی زمین پیدا نخواهد شد.

راجع به «توحید الهی» می فرماید: «حَتّی یُوَحِّدُوا اللّهَ وَ لا یُشْرِكَ بِهِ شَیْئاً» و راجع به «امنیت» می فرماید: «وَ تَخْرُجُ الْعَجوزَةُ الضَّعیفَةُ مِنَ الْمَشْرِقِ تُریدُ الْمَغْرِبَ لا یُؤْذیها اَحَدٌ» یك پیرزن ناتوان، از مشرق تا مغرب دنیا را مسافرت می كند بدون كوچكترین آزار و اذیتی.

زیاد است: آنچه از عدالت گفته شده است، از صلح و صفا به معنی واقعی گفته شده است، از آزادی و امنیت كامل گفته شده است، از ثروت و بركت فراوان گفته شده است، از تقسیم عادلانه ی ثروت گفته شده است، از فراوانی وسائل (وسائل دامداری و غیره) ، از میوه و گوسفند گفته شده است، از نبودن مفاسد گفته شده است كه دیگر شرب خمری وجود نخواهد داشت، دیگر زنایی وجود نخواهد داشت، دیگر بشر تنفر دارد از دروغ گفتن، تنفر دارد از غیبت كردن، تنفر دارد از تهمت زدن، تنفر دارد از ظلم كردن.

اینها بر اساس چه فلسفه ای است؟ همان كه عرض كردم: اسلام می گوید عاقبتِ بشر عدالت است، اما نمی گوید آن عدالتی كه در عاقبت می آید فقط این است كه فكر بشر به اینجا منتهی می شود كه منفعت من در این است كه منافع دیگران را حفظ كنم؛ نه، [در آن زمان ] عدالت برای بشر محبوب و مثل یك معبود است، یعنی روحش رُقاء پیدا می كند، تربیتش كامل می شود، و این نمی شود جز اینكه یك حكومت عادل جهانی بر مبنای ایمان، خداپرستی و خداشناسی و بر مبنای حكومت قرآن به وجود آید؛ و ما مسلمین خوشوقتیم كه بر خلاف اینهمه بدبینیهایی كه در دنیای غرب برای بشریت به وجود آمده، به آینده ی بشریت خوشبین هستیم. همین راسل در كتاب امیدهای نو می گوید: امروز دیگر غالب دانشمندان امیدشان را از بشریت قطع كرده و معتقدند كه علم به جایی رسیده است كه عن قریب بشر به دست علم نابود خواهد شد. می گوید: یكی از این افراد اینشتین است. اینشتین معتقد است كه بشر با گوری كه به دست خودش كنده است، یك گام بیشتر فاصله ندارد. بشر به مرحله ای رسیده است كه فشار دادن چند دگمه همان و زمین ما كُن فَیَكون شدن همان. و واقعاً هم اگر ما معتقد به خدا و دست غیبی نباشیم، اگر آن اطمینانی كه قرآن به آینده ی بشریت می دهد ما را مطمئن نكرده باشد، یعنی اگر ما همین ظواهر دنیای امروز را ببینیم، حق با اینهاست. روزی نیست كه وسائل مخرّب به صورت نیرومندتر، مهیب تر و وحشتناك تر پیدا نشود. از حدود بیست سال پیش، از وقتی كه بمب اتمی در هیروشیما افتاد، تا امروز، نگاه كنید ببینید قدرت تخریبی صنعتی بشر چند برابر شده است؟ رسیده به مرحله ای كه می گویند دنیای امروز دیگر غالب و مغلوب ندارد. اگر جنگ سوم جهانی پیش بیاید، صحبت این نیست كه آیا آمریكا غالب است یا شوروی یا چین. اگر جنگ سومی پیش بیاید آن كه مغلوب است زمین و بشریت است و آن كه غالب است هیچ است. اما ما می گوییم: برای بشر و برای زمین از این پرتگاهها بازهم پیدا شده است، دست الهی بالای همه ی دستهاست. وَ كُنْتُمْ عَلی شَفا حُفْرَةٍ مِنَ اَلنّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْها [4]. به ما گفته اند: «اَفْضَلُ الْاَعْمالِ اِنْتِظارُ الْفَرَجِ» [5]این خوشبینی و انتظار فرج كلی فضیلتش از همه ی اعمال بیشتر است، چرا؟ برای اینكه این یك ایمانی است در سطح بسیار عالی.

خدایا ما را از منتظران واقعی فرج امام زمان (عجّل اللّه تعالی فرجه) بگردان.

خدایا به ما آن شایستگی را عنایت كن كه دولت برحق او را ادراك كنیم.

اَللّهُمَّ اِنّا نَرْغَبُ اِلَیْكَ فی دَوْلَةٍ كَریمَةٍ، تُعِزُّ بِهَا الْاِسْلامَ وَ اَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفاقَ وَ اَهْلَهُ، وَ تَجْعَلُنا فیها مِنَ الدُّعاةِ اِلی طاعَتِكَ وَ الْقَادَةِ اِلی سَبیلِكَ.

و صلّی اللّه علی محمّد و آله الطّاهرین

---