مشكل سوم خلافت او مسأله ی صراحت و صداقت او در سیاست بود كه این را هم باز عده ای از دوستانش نمی پسندیدند، می گفتند: «سیاست اینهمه صداقت و صراحت برنمی دارد، یك مقدار خدعه و دغلبازی هم باید در آن قاطی كرد. چاشنی سیاست دغلبازی است» (اینهایی كه عرض می كنم تمامش در نهج البلاغه است) و حتی بعضی می گفتند: علی سیاست ندارد، معاویه را ببین چقدر سیاستمدار است! می فرمود:

وَاللّهِ ما مُعاوِیَةُ بِاَدْهی مِنّی، وَلكِنَّهُ یَغْدِرُ وَ یَفْجُرُ، وَ لَوْ لا كَراهِیَةُ الْغَدْرِ لَكُنْتُ مِنْ اَدْهَی النّاسِ، وَ لكِنْ كُلُّ غَدْرَةٍ فَجْرَةٌ وَ كُلُّ فَجْرَةٍ كَفْرَةٌ وَ لِكُلِّ غادِرٍ لِواءٌ یُعْرَفُ بِهِ یَوْمَ الْقِیامَةِ [1].

به خدا قسم اشتباه می كنید، معاویه از من زیركتر نیست، او دغلباز است، فاسق است، من نمی خواهم دغلبازی كنم، من نمی خواهم از جاده ی حقیقت منحرف شوم، فسق و فجور مرتكب بشوم. اگر نبود كه خدای تبارك و تعالی دغلبازی را دشمن می دارد، آنوقت می دیدید كه زرنگترین مردم دنیا علی است. دغلبازی فسق است، فجور است، و این گونه فجورها كفر است و من می دانم كه هر فریبكاری در قیامت محشور می شود در حالی كه یك پرچمی دارد (ظاهراً مقصود این است كه فریب خوردگان هم در زیر پرچم فریب دهنده هستند) .

---