از جمله مباحث نهج البلاغه منع و تحذیر شدید از دنیاپرستی است. آنچه در بخش پیش در باره ی مقصود و هدف زهد گفتیم روشن كننده ی مفهوم دنیاپرستی نیز هست، زیرا زهدی كه بدان شدیداً ترغیب شده است نقطه ی مقابل دنیاپرستی است كه سخت نفی گردیده است. با تعریف و توضیح هریك از این دو مفهوم، دیگری نیز روشن می شود. ولی نظر به تأكید و اصرار فراوان و فوق العاده ای كه در مواعظ امیرالمؤمنین علی علیه السلام در باره ی منع و تحذیر از دنیاپرستی به عمل آمده است و اهمیت فی نفسه این موضوع، ما این را جداگانه و مستقل طرح می كنیم و توضیحات بیشتری می دهیم تا هرگونه ابهام رفع بشود.

نخستین مطلب این است كه چرا اینهمه در كلمات امیرالمؤمنین به این مطلب توجه شده است، به طوری كه نه خود ایشان مطلب دیگری را این اندازه مورد توجه قرار داده اند نه رسول اكرم و یا سایر ائمه ی اطهار این اندازه در باره ی غرور و فریب دنیا و فنا و ناپایداری آن و بی وفایی آن و لغزانندگی آن و خطرات ناشی از تجمع مال و ثروت و وفور نعمت و سرگرمی بدانها سخن گفته اند.