اسلام دین شمشیر است اما شمشیرش همیشه آماده ی دفاع است یا از جان مسلمین یا از مال مسلمین یا از سرزمین مسلمین و یا از توحید اگر به خطر افتاده باشد، كه علامه ی طباطبائی (سلّمه اللّه تعالی) این مطلب (دفاع از توحید) را در تفسیر المیزان چه در آیات قتال در سوره ی بقره و چه در آیه ی «لا إِكْراهَ فِی اَلدِّینِ قَدْ تَبَیَّنَ اَلرُّشْدُ مِنَ اَلْغَیِّ» [1]عالی بحث كرده اند. بله، اسلام یك مطلب را از آنِ بشریت می داند؛ اسلام هر جا كه توحید به خطر بیفتد برای نجات توحید می كوشد، چون توحید عزیزترین حقیقت انسانی است. این آقایانی كه راجع به آزادی بحث می كنند نمی دانند كه توحید لااقل در حد آزادی است، اگر بالاتر نباشد و قطعاً بالاتر است. این را من مكرر در مجالس گفته ام: اگر كسی از جان خودش دفاع كند، آیا این دفاع را صحیح می دانید یا غلط؟ اگر جان شما مورد حمله قرار گرفت آیا می گویید بگذار او هر كار می خواهد كند، من نباید به زور متوسل شوم، بگذار مرا بكشد؟ نه. همچنین می گوییم اگر ناموس كسی مورد تجاوز واقع شد باید دفاع كند، اگر مال و ثروت كسی مورد تجاوز قرار گرفت باید دفاع كند، اگر سرزمین مردمی مورد تجاوز واقع شد باید دفاع كنند. تا اینجا كسی بحث ندارد. می گویم اگر جان یا مال و یا سرزمین مردمی مظلوم مورد تجاوز ظالمی قرار گرفت آیا برای یك شخص سوم شركت در دفاع از مظلوم كار صحیحی است یا نه؟ نه تنها صحیح است بلكه بالاتر است از وقتی كه از خودش دفاع می كند، چون اگر انسان از آزادی خودش دفاع كند از خودش دفاع كرده اما اگر از آزادی دیگری دفاع كند از آزادی دفاع كرده كه خیلی مقدستر است.

اگر یك نفر مثلاً از اروپا بلند شود برود به دفاع از ویتنامیها و با آمریكاییها بجنگد، شما او را صد درجه بیشتر تقدیس می كنید از یك ویتنامی و می گویید ببینید این چه مرد بزرگی است! با اینكه خودش در خطر نیست، از مملكت خودش حركت كرده و به سرزمین دیگری رفته است برای دفاع از آزادی دیگران، از جان دیگران، از مال دیگران و از سرزمین دیگران. این صد درجه بالاتر است، چرا؟ چون آزادی مقدس است. اگر كسی برای دفاع از علم بجنگد چطور؟ همین طور است. (در جایی علم به خطر افتاده؛ انسان به دلیل اینكه علم كه یكی از مقدسات بشر است به خطر افتاده، برای نجات علم بجنگد) . برای نجات صلح بجنگد چطور؟ همین طور است.

توحید حقیقتی است كه مال من و شما نیست، مال بشریت است. اگر در جایی توحید به خطر بیفتد- چون توحید جزء فطرت انسان است و هیچ وقت فكر بشر او را به ضد توحید رهبری نمی كند بلكه عامل دیگری دخالت دارد- اسلام برای نجات توحید دستور اقدام می دهد، ولی این معنایش این نیست كه می خواهد توحید را به زور وارد قلب مردم كند بلكه عواملی را كه سبب شده است توحید از بین برود از بین می برد؛ عوامل كه از بین رفت فطرت انسان به سوی توحید گرایش پیدا می كند.

مثلاً وقتی تقالید، تلقینات، بتخانه ها و بتكده ها و چیزهایی را كه وجود آنها سبب می شود كه انسان اصلاً در توحید فكر نكند از بین برد، فكر مردم آزاد می شود به تعبیری كه قرآن درباره ی حضرت ابراهیم می فرماید. می گوید: ابراهیم در روزی كه مردم از شهر خارج شده و شهر را خلوت كرده بودند و بتكده هم خلوت بود رفت بتها را شكست و تبر را به گردن بزرگترین بتها آویخت. شب كه مردم برگشتند و برای عرض حاجت و اظهار اخلاص نزد بتها رفتند، دیدند بتی وجود ندارد، خرد و خمیر شده اند، فقط بت بزرگ وجود دارد با تبر. ظاهر امر حكایت می كند كه این بت بزرگ آمده این كوچكها را زده و از بین برده، ولی فطرت بشر قبول نمی كند. چه كسی چنین كرده است؟ «قالُوا سَمِعْنا فَتًی یَذْكُرُهُمْ یُقالُ لَهُ إِبْراهِیمُ» [2]. سراغ ابراهیم می روند «أَ أَنْتَ فَعَلْتَ هذا بِآلِهَتِنا یا إِبْراهِیمُ؟ » ابراهیم تو با محبوبهای ما چنین كردی؟ «قالَ بَلْ فَعَلَهُ كَبِیرُهُمْ هذا فَسْئَلُوهُمْ إِنْ كانُوا یَنْطِقُونَ » این كار، كار آن بت بزرگ است، باید از خودشان بپرسید. گفتند: آنها كه نمی توانند حرف بزنند. گفت: اگر نمی توانند حرف بزنند پس چه چیز را پرستش می كنید؟ ! قرآن می گوید: «فَرَجَعُوا إِلی أَنْفُسِهِمْ» [3]اینجا بود كه به خود باز آمدند.

---