از همه عجیب تر این است كه عده ای به نام حمایت از ملیت ایرانی و نژاد ایرانی بزرگترین توهینها را به ملت ایران می كنند.

گاهی می گویند: «ملت ایران با كمال جدیت می خواست از حكومت و رژیم و آیین خودش دفاع كند ولی با آنهمه شوكت و قدرت و جمعیت صد و چهل میلیونی و وسعت سرزمین، در مقابل یك عده ی پنجاه شصت هزار نفری عرب شكست خورد» . اگر راست است، پس چه ننگ بزرگی! .

گاهی می گویند: «ایرانیان از ترس، كیش و عقیده و ایمان خویش را عوض كردند» . واقعاً اگر چنین باشد، ایرانیان از پست ترین ملل جهانند. ملتی كه نتواند عقیده ی قلبی خود را در مقابل یك قوم فاتح حفظ كند، شایسته ی نام انسانیت نیست.

گاهی می گویند: «ایرانیان چهارده قرن است كه زیر یوغ عرب هستند؛ یعنی با آنكه سیادت نظامی عرب یكصد سال بیشتر طول نكشید، هنوز پشت ایرانیان از ضربتی كه در چهارده قرن پیش خورده، راست نشده است» . زهی ضعف و ناتوانی و بی لیاقتی و بی عرضگی! ملتهای نیمه وحشی افریقا پس از قرنها استعمار همه جانبه ی اروپایی زنجیرها را یكی پس از دیگری پاره می كنند و خود را آزاد می نمایند، اما ملتی متمدن دارای سابقه ی فرهنگی كهن از قومی بیابانی شكست می خورد و طولی نمی كشد كه قوم فاتح نیروی خود را از دست می دهد اما این ملت شكست خورده هنوز از خاطره ی شكست چهارده قرن پیش وحشت دارد، روزبه روز بیشتر فكر و آداب و رسوم و زبان قوم فاتح را علیرغم میل باطنی خود وارد زندگی خود می كند! .

گاهی می گویند: «ایرانیان از آن جهت شیعه شدند كه در زیر پرده ی تشیع معتقدات و آداب كهن خویش را حفظ كنند؛ در همه ی این مدت طولانی از روی نفاق و دورویی اظهار اسلام كردند و همه ی ادعاهای مسلمانی شان كه تاریخشان را پر كردهاست و از هر قوم دیگر بیشتر بوده است دروغ محض است؛ چهارده قرن است كه دروغ می گویند و دروغ می نویسند و دروغ تظاهر می كنند» . زهی بی شرافتی و نامردمی! .

گاهی می گویند: «ریشه ی اینهمه گرایشها، فداكاریها، درك یك سلسله حقایق و معارف و سنخیت اسلام و تشیع با روح ایرانی نبوده است، بلكه فقط یك پیوند زناشویی بوده است. این ملت فقط به خاطر یك پیوند زناشویی، مسیر زندگی و فرهنگ خویش را تغییر داد» . زهی بی اصالتی و بی ریشگی! .

گاهی می گویند: «ایرانی مایل بود از حكومت و آیین آن روز خویش دفاع كند و حمایت نماید اما نكرد، ترجیح داد خود را كنار كشد و تماشاچی باشد» . زهی پستی و نامردمی! .

طبق اظهارات این بی خردان، ملت ایران پست ترین و منحطترین ملل جهان است، زیرا ایرانی از ترس خط قدیم خود را رها كرد و خط عربی را به كار برد، از ترس به زبان عربی بیش از زبان فارسی اهمیت داد و برایش فرهنگ و قاعده و دستور نوشت، از ترس تألیفات خود را به زبان عربی نوشت، از ترس به بچه های خود زبان عربی می آموخت، از ترس مفاهیم اسلامی را در دل ادبیات خود جای داد، از ترس دین قدیم خود را به دست فراموشی سپرد، از ترس حكومت مورد علاقه ی خود را حمایت نكرد، از ترس به كمك كیش و آیین محبوب خود برنخاست.

خلاصه از نظر این مدعیان، در طول این چهارده قرن آنچه در تاریخ این ملت رخ داده بی لیاقتی، نفاق و دورویی، ترس و جبن، بی اصالتی، پستی و نامردمی بوده است؛ چیزی كه وجود نداشته «تشخیص» و «انتخاب» و «ایمان» و «حقیقت خواهی» بوده است. از این رو بزرگترین اهانتها از طرف این نابخردان به ملت شریف و نجیب ایران وارد می شود.

اما خواننده ی محترم این كتاب متوجه خواهد شد كه همه ی اینها تهمت به ایران و ایرانی است. ایرانی هرچه كرده به تشخیص و انتخاب خود بوده است، ایرانی لایق بوده نه بی لیاقت، راست و صریح بوده نه منافق و دروغگو، شجاع و دلیر بوده نه جبان و ترسو، حقیقت خواه بوده نه چشم به حوادث زودگذر، اصیل بوده نه بی بن و بی ریشه. ایرانی در آینده نیز اصالت خویش را حفظ، و پیوند خویش را با اسلام روزبه روز محكمتر خواهد كرد.