بحث ما درباره ی امامت است. می دانیم كه در میان ما شیعیان مسأله ی امامت اهمیت فوق العاده ای دارد و در میان سایر فرق اسلامی آن قدر برای این مسأله اهمیت قائل نیستند. سرّ مطلب این است كه مفهوم امامت در نزد شیعه با مفهوم امامت در نزد سایر فرق اسلامی متفاوت است. البته جهات مشتركی در كار هست ولی یك جهات اختصاصی هم در معتقدات شیعه در باب امامت هست كه به همین جهت مسأله ی امامت اهمیت فوق العاده ای پیدا می كند. مثلا ما شیعیان وقتی كه می خواهیم اصول دین را بر طبق مذهب شیعه بیان كنیم می گوییم اصول دین توحید است و نبوت و عدل و امامت و معاد، امامت را جزء اصول دین می شماریم. اهل تسنن هم قائل به نوعی امامت هستند و اساسا منكر امامت به یك معنا نیستند، امامت را به شكل دیگری قائل اند ولی به آن شكلی كه قائل هستند، از نظر آنها جزء اصول دین نیست بلكه جزء فروع دین است.

بالأخره ما در مسأله ی امامت اختلاف داریم، آنها قائل به نوعی امامت اند و ما قائل به نوعی دیگر. چطور شده است كه شیعه امامت را جزء اصول دین می شمارد ولی اهل تسنن از فروع دین می شمارند؟ علتش همان است كه عرض كردم: مفهوم امامت در شیعه با آنچه كه در اهل تسنن هست، متفاوت است.