«احكام و نوامیس دینی كه یك دسته از آنها همان مقرّرات اجتماعی می باشند، در ظاهر یك سلسله افكار اجتماعی می باشند، ارتباط آنها با سعادت و شقاوت اخروی، و به عبارت ساده ی دینی با نعمتهای بهشتی و نقمتهای دوزخی، منوط به واقعیّتهایی است كه به واسطه ی عمل به آن نوامیس و مقرّرات یا ترك آنها در انسان به وجود آمده و در پس پرده ی حس ذخیره شده و پس از انتقال وی به نشئه ی آخرت و پاره شدن پرده ی غفلت و حجاب انّیّت برای انسان ظاهر و مكشوف افتد. . . پس در زیر لفافه ی زندگی اجتماعی كه انسان با رعایت نوامیس دینی بسر می برد، واقعیّتی است زنده و حیاتی است معنوی كه نعمتهای اخروی و خوشبختیهای همیشگی از آن سرچشمه گرفته و به عبارت دیگر مظاهر وی می باشند. این حقیقت و واقعیّت است كه به نام «ولایت» نامیده می شود. «نبوّت» واقعیّتی است كه احكام دینی و نوامیس خدایی مربوط به زندگی را به دست آورده و به مردم می رساند و «ولایت» واقعیّتی است كه در نتیجه ی عمل به فرآورده های نبوّت و نوامیس خدایی در انسان به وجود می آید. » [1]