می گویند خودشناسی مقدّم بر خداشناسی است؛ انسان تا خود را نشناسد نمی تواند خدا را بشناسد. این سخن از جهات متعدّد درست است نه از یك جهت. یك جهتش این است كه [انسان ] باید وضع دستگاه گیرنده ی فكری خود را بشناسد، باید خود را به ضعف و نقص و قصور بشناسد تا خدا را به كمال و قوّت و لا تناهی بشناسد؛ باید قصور فهم و ادراك خود را بشناسد كه تا موجودی محدود و ناقص نباشد و تا او را ضدّی و نقطه ی مقابلی نباشد نمی تواند او را بشناسد. پس طمع نكند كه من باید خداوند را با حسّی از حواسّ خود درك كنم. باید بداند كه محسوساتش هم اگر همه یكنواخت بود، اگر همیشه یك رنگ را می دید او را نمی شناخت؛ اگر همیشه یك صدا را یكنواخت می شنید باز او را نمی شناخت و از وجودش آگاه نمی شد؛ اگر همیشه یك بو به یك طرز به مشامش می رسید ابداً متوجّه آن نمی شد. بشر خیال نكند خدا از او مخفی شده، بلكه باید بفهمد كه تنها ظهور یك حقیقت كافی نیست برای فهم و ادراك بشر، وجود نقطه ی مقابل هم كمك می كند. نور ذات خدا محیط و ازلی و ابدی است؛ غروب و افولی ندارد و از همین جهت، ادراكات ضعیف بشر عاجز است كه او را درك كند.