پیغمبر اكرم حضرت محمّد بن عبد اللّه (ص) كه نبوّت به او پایان یافت، در سال 570 بعد از میلاد متولّد شد، در چهل سالگی به نبوّت مبعوث گشت، سیزده سال در مكّه مردم را به اسلام دعوت كرد و سختیها و مشكلات فراوان متحمّل شد و در این مدّت گروهی زبده تربیت كرد و پس از آن به مدینه مهاجرت نمود و آنجا را مركز قرار داد. ده سال در مدینه آزادانه دعوت و تبلیغ نمود و با سركشان عرب نبرد كرد و همه را مقهور ساخت. پس از ده سال همه ی جزیرة العرب مسلمان شدند. آیات كریمه ی قرآن تدریجا در مدّت بیست و سه سال بر آن حضرت نازل شد. مسلمین شیفتگی عجیبی نسبت به قرآن و هم نسبت به شخصیّت رسول اكرم نشان می دادند. رسول اكرم در سال یازدهم هجری، یعنی یازدهمین سال هجرت از مكّه به مدینه، كه بیست و سوّمین سال پیامبری او و شصت و سوّمین سال از عمرش بود درگذشت در حالی كه جامعه ای نوبنیاد و مملوّ از نشاط روحی و مؤمن به یك ایدئولوژی سازنده كه احساس مسئولیّت جهانی می كرد تأسیس كرده و باقی گذاشته بود.

آنچه به این جامعه ی نوبنیاد، روح و وحدت و نشاط داده بود دو چیز بود: قرآن كریم كه همواره تلاوت می شد و الهام می بخشید، و دیگر شخصیّت عظیم و نافذ رسول اكرم كه خاطرها را به خود مشغول و شیفته نگه می داشت. اكنون درباره ی شخصیّت رسول اكرم اندكی بحث می كنیم: