یك مسلك و یك فلسفه ی زندگی خواه ناخواه بر نوعی اعتقاد و بینش و ارزیابی درباره ی هستی و بر یك نوع تفسیر و تحلیل از جهان مبتنی است.

نوع برداشت و طرز تفكّری كه یك مكتب درباره ی جهان و هستی عرضه می دارد، زیرساز و تكیه گاه فكری آن مكتب به شمار می رود. این زیرساز و تكیه گاه اصطلاحا «جهان بینی» نامیده می شود.

همه ی دینها و آیینها و همه ی مكتبها و فلسفه های اجتماعی متّكی بر نوعی جهان بینی بوده است. هدفهایی كه یك مكتب عرضه می دارد و به تعقیب آنها دعوت می كند و راه و روشهایی كه تعیین می كند و باید و نبایدهایی كه انشاء می كند و مسئولیّتهایی كه به وجود می آورد، همه به منزله ی نتایج لازم و ضروری جهان بینی ای است كه عرضه داشته است.

حكما حكمت را تقسیم می كنند به حكمت عملی و حكمت نظری. «حكمت نظری» دریافت هستی است آنچنان كه هست، و «حكمت عملی» دریافت خطّمشی زندگی است آنچنان كه باید. اینچنین «باید» ها نتیجه ی منطقی آنچنان «هست» هاست، بالأخص آنچنان «هست» هایی كه فلسفه ی اولی و حكمت ما بعد الطّبیعی عهده دار بیان آنهاست.