سلام منم تسلیت می گم اگه میشه بیوگرافی مختصری از هر سه معصوم اینجا بذارید ممنونم

ادامه حدیث

صدوق قدس سره در كتاب مزبور مى ‏گويد: «تا اين‏جا روايت ابى‏ القاسم بن منيع، از اسماعيل بن محمد بن جعفر بن محمد بود و از اين پس تا آخر، روايت عبدالرحمن است».

امام حسن عليه السلام مى‏ فرمايد: «مدتى اين مطالب را از حسين عليه السلام كتمان مى‏ كردم، پس از آن‏كه برايش نقل كردم، ديدم در اين قسمت بر من سبقت جسته است. از وى پرسيدم:

تو از كه شنيدى؟ گفت: من از پدرم على عليه السلام از وضع داخلى و خارجى رسول خدا صلى الله عليه و آله و همچنين از چگونگى مجلس، و از شكل و شمايل آن حضرت پرسيدم. پس چيزى از آن فروگذار نكرد و همه را برايم بيان فرمود.

حسين عليه السلام گفت: از پدرم از وضع داخلى رسول خدا صلى الله عليه و آله سؤال كردم، فرمود:

به منزل رفتنش به اختيار خود بود. و چون به منزل تشريف مى‏ برد، اوقات خويش را به سه بخش قسمت مى‏ كرد: قسمتى را براى عبادت خدا و قسمتى براى اهل بيت خود و جزئى را به خود اختصاص مى‏ داد. و آن جزئى را كه مربوط به خودش بود، به صادركردن دستورهاى لازم به خواص اصحاب و تكليف نمودن آنان براى رسيدگى به كارهاى عمومى مردم صرف مى ‏كرد و از آن قسمت چيزى را به كارهاى شخصى خود اختصاص نمى ‏داد.

از جمله روش آن‏جناب اين بود كه اهل فضل را هميشه مى‏ پذيرفت و هركس را به مقدار فضيلتى كه در دين داشت، احترام مى ‏كرد. بعضى را يك حاجت و بعضى را دو حاجت و بعضى را بيشتر. رسول خدا صلى الله عليه و آله به احتياجات آنان رسيدگى مى‏ كرد و ايشان را سرگرم اصلاح نواقصشان مى‏ كرد و از ايشان درباره امت پرسش نموده، مطالب لازم را بيان مى‏ كرد و مى‏ فرمود: بايد حاضران به غايبان برسانند. حاجت كسانى را كه به من دست‏رسى ندارند، به من ابلاغ كنيد و بدانيد كه هركس حاجت اشخاص ناتوان‏ را نزد سلطان برد، خدا قدم‏هاى او را در روز قيامت ثابت و استوار سازد. در مجلس آن جناب غير اين گونه مطالب ذكر نمى ‏شد و از كسى غير آن را نمى ‏پذيرفت. آنان براى درك فيض و طلب علم شرف‏ياب حضورش مى‏ شدند و بى اين‏كه چيزى بچشند، متفرق نمى‏ شدند و چون برمى ‏گشتند، رهنمايانى بودند.

و از پدرم اميرمؤمنان عليه السلام از سيره رسول خدا صلى الله عليه و آله در خارج از منزل پرسيدم، فرمود:

رسول خدا صلى الله عليه و آله زبان خود را از سخنان غير لازم بازمى ‏داشت و با مردم انس مى‏ گرفت و آنان را از خود دور نمى كرد، بزرگ هر قومى را گرامى مى‏ داشت و او را بر قومش حاكم مى‏ نمود، هميشه از مردم برحذر بود، و خود را مى‏ پاييد، بدون آن‏كه صورت از آنان بپيچد و بدخلقى كند. از اصحاب خود تفقد مى‏ نمود و از مردم، حال مردم را مى‏ پرسيد. هر كار نيكى را تحسين و تقويت مى‏كرد و هر كار زشتى را تقبيح كرده، كوچك مى‏شمرد. در همه امور ميانه‏رو بود، گاهى تفريط و گاهى افراط نمى ‏كرد. از كار مردم غفلت نمى ‏نمود تا مبادا آنان منحرف شوند. درباره حق كوتاهى نداشت و از آن هم تجاوز نمى‏ كرد. اطرافيان آن حضرت نيكان مردم بودند و برترين آنان نزدش، كسانى بودند كه مردم را بيشتر نصيحت كنند و بزرگ‏ترين‏شان كسانى بودند كه درباره برادران دينى بيشتر مواسات و خيرخواهى داشته باشد.

حسين عليه السلام گفت: از پدرم از وضع جلسه رسول خدا صلى الله عليه و آله پرسيدم، فرمود:

در هيچ مجلسى نمى ‏نشست و برنمى‏ خاست مگر به ياد خدا. و در مجالس، جاى مخصوصى براى خود انتخاب نمى‏ كرد. مخصوصاً از اين كار نهى مى ‏فرمود و وقتى به جمعيتى مى‏ پيوست، هرجا كه خالى بود، مى‏ نشست و به اصحاب خود نيز دستور مى ‏داد كه چنان كنند. و حق هر يك از اهل مجلس را ادا مى‏ كرد و كسى از آنان احساس نمى‏ كرد كه ديگرى پيش آن حضرت، محترم‏تر از خود است. آن حضرت با هر كس كه مى‏ نشست، به قدرى صبر مى ‏كرد تا خود آن شخص برخيزد. هر كس حاجتى از او مى‏ طلبيد، يا به حاجت خود مى ‏رسيد و يا با بيان شيرينِ آن حضرت قانع مى‏ شد.

خُويش به قدرى نرم بود كه مردم او را براى خود چون پدرى مهربان مى ‏دانستند و همه نزد او از حق مساوى برخوردار بودند. مجلس، مجلسِ حلم، حيا، صداقت و امانت بود و در آن آوازها بلند نمى ‏شد و حرمت مردم هتك نمى‏ شد. اگر از كسى لغزشى سرمی‏زد، جاى ديگر گفته نمى ‏شد. اهل مجلس همه با هم عادلانه رفتار مى ‏كردند و رفتارشان با يك‏ديگر، چون دوستىِ پرهيزگاران بود و به هم تواضع مى ‏نمودند؛ بزرگ‏سالان را احترام مى‏ كردند و به كوچك‏ترها مهربان بودند، محتاجان را بر خود مقدم مى ‏داشتند و غريبان را نگه‏دارى مى ‏كردند.

سپس پرسيدم: روش رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره هم‏نشينان خود چطور بود؟ فرمود:

دائماً خوش‏رو، خوش‏خوى و نرم بود. خشن و درشت‏خو و سبك‏سر و فحاش و عيب‏جو نبود، كسى را زياد مدح نمى ‏كرد و از چيزى كه به آن رغبت و ميل نداشت، غفلت مى ‏ورزيد؛ به طورى كه مردم از او، نه مأيوس مى‏ شدند و نه نااميد. همانا خود را از سه چيز دور مى‏ داشت: جدال، پرحرفى و گفتن مطالب بى‏ فايده. و نسبت به مردم نيز از سه چيز پرهيز مى ‏كرد، هرگز كسى را سرزنش نمى‏ كرد و از او عيب نمى ‏گرفت، لغزش و عيب‏هاى مردم را جست‏ وجو نمى‏ كرد و سخن نمى‏ گفت، مگر در جايى كه اميد ثواب در آن مى‏داشت. هنگام تكلم چنان حاضران را به خود جذب مى‏كرد كه از احدى صداى نفس كشيدن شنيده نمى‏ شد، و چون ساكت مى ‏گشت، آنان سخن مى‏ گفتند. در حضور آن جناب روى مطلبى نزاع نمى ‏كردند، اگر كسى با ايشان صحبت مى‏ كرد، همه ساكت مى‏ شدند تا سخنش پايان يابد و تكلمشان در محضر آن جناب، به نوبت بود. اهل مجلس از چيزى كه به خنده مى‏ افتادند، وى نيز مى‏خنديد و از آنچه تعجب مى‏ كردند، تعجب مى‏ كرد. بر اسائه ادب شخص غريب در پرسش و گفتار صبر مى‏ كرد، تا جايى كه اصحاب در صدد جلب شخص مزاحم برمى ‏آمدند. مى ‏گفت وقتى صاحبان حاجت را ديديد آنان را كمك و معاونت كنيد. هرگز ثناى كسى را نمى‏ پذيرفت، مگر اين‏كه ثنايش به عنوان تشكر از آن حضرت باشد. و كلام احدى را نمى ‏بريد، مگر آن‏كه از حد مشروع تجاوز كند كه در آن صورت با نهى و يا برخاستن، كلام او را قطع مى‏ نمود.

امام حسين عليه السلام فرمود: سپس، از سكوت رسول خدا صلى الله عليه و آله پرسيدم. پدرم فرمود:

سكوت آن جناب بر چهار چيز بود: حلم، حذر، تقدير و تفكر. سكوتش در تقدير و اندازه ‏گيرى براى آن بود كه همه مردم را به يك چشم ببيند و به گفتار همه به يك نحو گوش دهد. اما سكوتش در تفكر، آن بود كه در چيزهاى باقى و فناپذير فكر مى ‏كرد. سكوتش در حلم، صبر و بردبارى بود كه داشت. به‏طورى كه خشم‏ناك نمى‏ شد و از چيزى متنفر نمى‏ گشت. سكوتش در حذر، در چهار مورد بود؛ به كارهاى نيك چنگ مى‏زد، تا ديگران به آن حضرت اقتدا كنند، از كارهاى زشت دورى مى‏ كرد تا مردم از آن پرهيز نمايند، در انتخاب رأى صحيح براى اصلاح كارهاى امت، جديت مى‏ نمود و به آنچه خير دنيا و آخرت در آن بود، قيام مى ‏كرد.

منبع : علامه محمد حسین طباطبایی ، سنن النبي، ص: 61 به بعد ؛ استاد مرتضی مطهری در مجموعه ‏آثار  ج‏16، ص: 85 کتاب سیری در سیره نبوی ؛ به بخش هایی از این روایت شریف اشاره نموده اند .