عالم ربانی سیدابوالقاسم حسینی دهكردى، از فقهای بزرگ قرن چهاردهم هجری است كه در اصفهان می ‌زیست. ایشان در دهكرد شهركرد فعلی و در بیت علم و فضیلت دیده به جهان گشود و از همان كودكی در اثر آموزه‌های تربیتی پدر عالم و مادر پرهیزكارش با فضایل دینی خو گرفت و در سنین نوجوانى، به عشق فراگیری دانش و آگاهی وارد حوزه علمیه اصفهان گردید. ایشان خود، در این باره می‌گوید: در سن یازده یا دوازده سالگی از زادگاه خود، قصبه دهكرد چهارمحال، آمدم در مدرسه صدر اصفهان كه الان محل تدریس حقیر است، هنگام ظهر روز شنبه دهم ربیع‌الاول سنه 1284 مشغول به خواندن نصاب و امثله شدم. سال‌هایی كه سیدابوالقاسم در اصفهان به تحصیل اشتغال داشت، عصر شكوفایی حوزه اصفهان به‌شمار می‌رفت و اساتید بزرگ و پرآوازه‌ای به تدریس فقه، اصول، حكمت و فلسفه در این حوزه می‌پرداختند. ایشان این فرصت طلایی را مغتنم شمرده و گام‌های بلندی در كسب علم و معارف برداشت و همین تلاش‌های شبانه‌روزی‌اش موجب شد تا در سن 25 سالگی از اساتیدش اجازه اجتهاد دریافت كرد. سپس با این كه مجتهدی مسلم بود ...عازم عتبات عالیات شد و با تحمل سختی‌های فراوان به حوزه درسی میرزای شیرازی در سامرا راه یافت. او پس از چندی خوشه‌چینی از خرمن فضل و دانش آن استاد برجسته و دیگر اعاظم آن دیار، به نجف اشرف رفت و سالیانی چند، از محضر اعلام نجف و شاگردان شیخ اعظم انصاری كه در دقت، ژرف‌نگری و تقوا و پاكدامنی ضرب‌المثل بودند، كسب فیض نمود. سرانجام پس از هشت سال اقامت و اشتغال به تحصیل و تحقیق، در حالی كه از رجال شاخص در علم و عمل به‌شمار می‌رفت، به اصفهان بازگشت.

...آن فقیه مهذب، بیش از چهل سال در اصفهان به تدریس و تربیت طلاب و فضلا پرداخت و عده زیادی از محضر نورانی او بهره‌مند گردیدند. خود ایشان در این باره می‌گوید: از اصحاب مباحثه حقیر، از بركت امام عصر ارواحناله‌الفداء جمع كثیری به درجه علم، تقوا و اجتهاد رسیده و از حقیر، مجاز شده و در سایر اصقاع و بلاد، مشغول ترویج شریعت مقدسه و تدریس هستند طریق روایی ایشان به شیخ انصاری می‌رسد و امام خمینی قدس‌سره نیز از جمله عالمانی بودند كه موفق به اخذ اجازه روایی از ایة‌اللّه دهكردی شدند. ایشان در كتاب اربعین حدیث خود، به این اجازه تصریح می‌كنند: اخبرنی اجازة مكاتبة و مشافهة عدة من المشایخ العظام و الثقات الكرام... و منهم السید العالم الثقة الثبت السید ابوالقاسم الدهكردی الاصفهانی قدس‌‌سره عن السید السند الامجد الا~قا میرزا هاشم اصفهانی عن العلامة الانصاری راه. تلاش‌های ایة‌اللّه دهكردی هیچ‌گاه محدود به تدریس و تحقیق علمی نشد، بلكه در عرصه‌های مختلف سیاسى، اجتماعى، خطابه و وعظ و منبر، به وظیفه دینی می‌پرداخت.. ایشان از احیاگران فریضه امر به معروف و نهی از منكر بود و همكاری خوبی در امور سیاسی و اجتماعى با حاج آقا نور‌اللّه اصفهانی داشت. این فقیه عارف سرانجام در شب یكشنبه ششم شوال المكرم سال 1353 هجری قمری به ملكوت اعلی پیوست. پیكر پاكش پس از تشییع، در محلی به‌نام زینبیه به خاك سپرده شد.

به بخش‌هایی از وصیت‌نامه ایشان كه در سال 1326 قمری ‌ای تنظیم نموده اشاره می‌شود: ... سفارش می‌كنم جز خدا را بنده مباش، به هیچ كس جز او دل مبند و امید مدار. بین خود و خدای خود را اصلاح كن كه در این صورت، او كار تو را با خلق، ساز كند و تو را به نزد آنان محبوب سازد. از خدا چونان كه شایسته او است پروا گیر و در نهان و آشكار، خود را در محضر او بین. او در همه كارها و گرفتاری‌ها راه را بر تو بنماید و كارها را به كام سازد. میانه‌روی را در همه كارها فرادید دار تا به حسرت و پشیمانی و ندانم‌كاری دچار نشوى. قناعت را پیشه خود كن، چه گنجینه‌ای تمام نشدنی است. از شهرت و نام‌آوری بگریز، چه در خوب و بد آن آفت است. نماز را در اول وقت به جای‌آور. تأخیر نماز از اول وقت آن، بدون عذر، تضییع و بی‌اعتنایی بدان است. به هنگام نیایش در عبادت، با تمام وجود روی دل را به معبود بدار تا به مقامی پسندیده نائل ایى. دعا برای پدر و مادر را پس از نمازها فراموش مكن، چه ترك آن، جفا به پدر و مادر است. همیشه با وضو باش تا خداوند باطن و جان تو را منور سازد. بر تو باد به نماز شب، زیرا چراغی فرا راهت در تاریكی قبر و عرصه قیامت خواهد بود. قرآن بسیار بخوان، دائم به یاد خدا باش، همیشه در تفكر و اندیشه باش. برادران عزیز من، اوقات عمرتان را سه بخش كنید: بخشی از آن را در تحصیل علوم و معارف و كسب كمالات و فضایل مصروف دارید؛ بخش دیگر را به عبادات و طاعات از روی اخلاص و توجه به خدا به كار گیرید و مقدار باقی مانده آن را در راه ساماندهی به امورات مادی زندگی و تحصیل معاش به كار گیرید.[i]

[i] - منبر الوسیله– گلشن ابرار، جلد3(با تصرف و تلخیص)