«شما ادبیات كشورهای اروپایی را در قرون هجده و نوزده و نگاهشان به زن را ببینید؛ مطلقاً تفاوت دارد با آنچه كه در قرن بیستم و در نوشته ها و ادبیات قرن بیستم كه انسان می بیند نسبت به زن، آن ها پی گیری كرده اند. آن روز نگاهشان، نگاه نجیبانه تر، شرم آلوده تر و متناسب تر با طبیعت زن و مرد بود. معلوم می شود این كار سیاسی حالا از طرف صهیونیست ها بوده، از طرف دستگاه های استعمارگر بوده؛ این ها احتیاج به تحقیق وكار دارد. این همین طور به تدریج روز به روز شدت پیدا كرده تا به وضعی كه امروز ملاحظه می كنید، رسیده. بنابراین دنیای غرب باید پاسخ گو باشد؛ چون به زن ضربه زده اند؛ به حقوق زن تجاوز كرده اند؛ ارزش زن را تنزل داده اند؛ به اسم طرفداری، به او خیانت كرده اند. این مطلبی است كه ما داریم.

در زمینه ی حقوق اسلامی، خانم ها بعضی اظهاراتی كردند، كه درست هم هست؛ جا برای كار و بیان و تبیین فراوانی دارد. من تصدیق می كنم مطالبی را كه بعضی از خانم ها بیان كردند و گفتند ما در تقابل با تبلیغات معارض ـ ‌از جمله تبلیغات فمینیستی ـ آنچنان كه باید، كار درستی، كار قوی ای، كار پُر حجمی و با كیفیت های بالا نكرده ایم. من از همین جا به دستگاه های تحقیقاتی، به پژوهشگاه ها، به دانشگاه ها، به حوزه های علمیه و به صاحب نظران توصیه می كنم و از آن ها مطالبه می كنم كه در این زمینه كار كنند. مسأله، مسأله ی مهمی است. ما اگر در مسأله ی زن در كشور خودمان خوب كار كنیم، این خدمت به جامعه ی زنان در همه ی دنیاست؛ خدمت حقیقی است به مجموعه ی زنان در همه ی عالم. حالا ممكن است بعضی ارزش این خدمت را امروز بفهمند، ممكن است بعضی سال ها بعد بفهمند؛ لكن اگر خوب كار كردیم، این خدمت به آن هاست.

نفس وجود مجموعه ی بانوان نخبه در رشته های مختلف نشان دهنده ی موفقیت نگاه نظام اسلامی و نگاه اسلام به زن است. ما این همه زن نخبه در دوره ی حاكمیت طاغوت نداشتیم.... امروز عدد مطلق و نسبی محققین زن، اساتید زن، دانشمندان زن در رشته های مختلف، متفكرین و نویسندگان زن كه در رشته های گوناگون فكر می كنند، صاحب نظرند و قلم می زنند، ادبای زن، شعرای زن، هنرمندان زن، قصه نویس ها، شاعرها، نقاش ها، به مراتب بیشتر از دوره ی طاغوت است؛ یعنی آن دوره ای كه به نام طرفداری از زن، حجاب و عفاف و وجود فاصله ی بین زن و مرد را به كلی از بین برده بودند و روز به روز هم این بی بند و باری را ترویج می كردند، حتّی در مواردی از كشورهای اروپایی هم بدتر و تندتر عمل می كردند. امروز ما در نظام جمهوری اسلامی و زیر پوشش حجاب، زیر چادر، زیر مقنعه، این تعداد عظیم نخبه ی فكری، علمی، عملی، فعال سیاسی، صاحب نظران فرهنگی و هنری داریم...

ما در كشورمان شاهد هستیم كه بعضی از فعالان زن، و بعضی از مردها تلاش می كنند برای هماهنگ شدن با كنوانسیون های جهانی مرتبط با زن، و با احكام اسلامی وَر بروند و بازی كنند و كم و زیاد كنند؛ این غلط است...

آنچه كه باید در زمینه ی مسایل فقهی انجام بگیرد، كار فقهی به وسیله ی فقیه ماهر و مسلط به مبانی فقهی است؛ آن هم با نگاه به متد فقه، به شیوه ی استفاده ی فقاهتی، نه این كه كسی بر طبق میل خودش، برای انطباق با آن ها، برای این كه خودش را هماهنگ كند با فلان معاهده ی جهانی، فلان كنوانسیون جهانی ـ كه فراهم آورندگانش با مردمی كه در این سرزمین با مبانی اسلامی زندگی می كنند و اعتقاد به مبانی اسلامی دارند، اصلاً از لحاظ مبانی فكری متفاوت اند ـ‌ بیاید از گوشه ی احكام اسلامی بساید و ببرّد؛ این كاملاً غلط است؛ اصلاً قابل دفاع نیست.

خواهران عزیز، كسانی كه در زمینه ی مسایل زنان فعال اند و فكر می كنند و كمبودهایی را ملاحظه می كنند، راه علاج را این نبینند كه ما در احكام فقهی اسلامی تصرف كنیم؛ نه، احكام فقهی اسلامی آن جایی كه با تحقیق استنباط شده و منطبق با مبانی اسلامی است، كاملاً درست و مطابق با مصلحت است. نباید ما به خاطر این كه در فلان مجمع جهانی، در فلان اجلاس بین المللی، فلان چیز تصمیم گیری شده و فلان كنوانسیونِ مثلاً جهانی به وجود آمده، ما بیاییم با نگاه تنگ نظرانه و آمیخته ی با رعب و مرعوبیت، در تفكرات خودمان و فقه خودمان تصرف كنیم؛ این به نظر من درست نیست.

در مسأله ی زن آنچه كه در درجه ی اول اهمیت قرار دارد، مسأله ی «خانواده» است؛ نقش زن به عنوان عضوی از خانواده ـ به نظر من ـ از همه ی نقش هایی كه زن می تواند ایفا كند، این اهمیتش بیشتر است...

اسلام وقتی كه می گوید: (والمؤمنون والمؤمنات بعضهم أولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنكر)؛ یعنی مؤمنین و مؤمنات در حفظ مجموعه ی نظام اجتماعی وامر به معروف و نهی از منكر همه سهیم و شریك اند؛ زن را استثنا نكرده است. ما هم نمی توانیم زن را استثنا كنیم. مسؤولیت اداره ی جامعه ی اسلامی و پیشرفت جامعه ی اسلامی بر دوش همه است؛ بر دوش زن، بر دوش مرد؛ هر كدام به نحوی بر حسب توانایی های خودشان. بحث سر این نیست كه زن آیا می تواند مسؤولیتی در بیرون از منزل داشته باشد، یا نه ـ البته كه می تواند، شكی در این نیست؛ نگاه اسلامی مطلقاً این را نفی نمی كند ـ بحث در این است كه آیا زن حق دارد به خاطر همه ی چیزهای مطلوب و جالب و شیرینی كه در بیرون از محیط خانواده برای او ممكن است تصور شود، نقش خود را در خانواده از بین ببرد؟ نقش مادری را، نقش همسری را، حق دارد یا نه؟! ما روی این نقش تكیه می كنیم. من می گویم: مهم ترین نقشی كه یك زن در هر سطحی از علم و سواد و معلومات و تحقیق و معنویت می تواند ایفا كند، آن نقشی است كه به عنوان یك مادر و به عنوان یك همسر می تواند ایفا كند؛ این از همه ی كارهای دیگر او مهم تر است؛ این، آن كاری است كه غیر از زن، كس دیگری نمی تواند آن را انجام دهد. گیرم این زن مسؤولیت مهم دیگری هم داشته باشد ـ داشته باشد ـ اما این مسؤولیت را باید مسؤولیت اول و مسؤولیت اصلی خودش بداند. بقای نوع بشر و رشد و بالندگی استعدادهای درونی انسان به این وابسته است؛ حفظ سلامت روحی جامعه به این وابسته است؛ سَكن و آرامش و طمأنینه در مقابل بی قراری ها و بی تابی ها و تلاطم ها به این وابسته است؛ این را نباید فراموش كنیم.

این هنری نیست كه زن، كار مردانه را تقلید كند؛ نه، زن یك كار زنانه دارد كه ارزش آن از هر كار مردانه ای بیشتر است. امروز دست های به شدت مشكوك موج ضد ارزشی را در دنیا به راه انداخته اند ـ كه در همه جا هست، در كشور ما هم متأسفانه در گوشه و كنار دیده می شود ـ این ها می خواهند زن را وادار كنند به این كه بشود یك مرد! این را كسر شأن زن می دانند كه چرا فلان كارها را مرد می كند، زن نكند! این كسر شأن است؟ نگاه به این مسأله، نگاه غلطی است. این را عیب می گیرند كه چرا شما می گویید: زن، زن است؛ مرد، مرد است. خوب، مگر این طور نیست؟! شما دلتان می خواهد كه ما بیاییم بگوییم: زن، یك مرد است؛ آن وقت یك مرد مصنوعی؛ كپی دوم مرد! این چه افتخاری است برای زن؟! افتخار برای زن این است كه یك زن باشد؛ یك زن كامل، یك مؤنث كامل. در مقام ارزش گذاری های والا اگر نگاه كنیم، این ارزش ـ یك زن كامل بودن ـ از یك مرد كامل بودن كمتر كه نیست، در مواردی قطعاً بالاتر و بیشتر هم هست. ما چرا این را از دست بدهیم؟!

البته مسؤولیت هایی هست كه مشترك است. همان طور كه گفتیم، مسؤولیت حضور در جامعه و فهمیدن دردهای عمومی جامعه و سعی در علاج دردهای عمومی جامعه، مخصوص مرد و مخصوص زن نیست؛ زن ها هم نمی توانند شانه شان را از این مسؤولیت خالی كنند. اگر زن ها باید در این زمینه كاری انجام بدهند، البته باید انجام بدهند ـ ‌محدودیتی هم وجود ندارد ـ اما مسؤولیت های اختصاصی هم؛ یعنی آن كاری كه خدای متعال به حسب طبیعت به عهده ی زن قرار داده، مهم است.

ما باید در مورد مسأله ی زن نگاه جامع داشته باشیم، و این نگاه جامع در اسلام هست. مسأله ی ارزش گذاری به اصالت زن ـ زن بودن ـ برای زن یك ارزش والاست؛ یك اصل است. به هیچ وجه تشبه به مردان برای زن ارزش به حساب نمی آید؛ همچنان كه برای مردها تشبه به زنان ارزش به حساب نمی آید. هر كدام نقشی دارند، هر كدام جایی دارند، جایگاهی دارند و طبیعتی دارند و مقصودی از وضعیت خاص آن ها در آفرینش حكیمانه ی الهی مورد نظر بوده كه این مقصود باید برآورده شود؛ این مسأله مهم است.)1(

----------------------------------------

[1] رمایشات مقام معظم رهبری ، در دیدار هزاران نفر از زنان نخبه و فعال در عرصه های مختلف، 13/4/1386.

منبع : www.hawzah.net